Verslag  17   USA   21 mei West Palm Beach – 25 juni Norfolk

Na een prima overtocht met rustig weer en met een enorme lange oceaandeining  naderden we op 20 mei West Palm Beach aan de Oostkust van Amerika!!Wat een ander plaatje!! De wolkenkrabbers waren al van verre te bewonderen en drukke watersport voor de kust, veel racebootjes en sportvissers. Na een lekker nachtje slapen, ontbijt in de kuip onder de zonnetent te midden van andere boten en maar kijken naar het levendige havengebeuren van West Palm Beach. De douane formaliteiten verliepen soepel, we hadden ons wel AT ONCE  AND STRAIGHTAWAY  telefonisch moeten melden bij aankomst en niet van boord gemogen(!) maar de corpulente vrouwelijke beambte viel immediately voor de captains charms en reikte hem zelfs vanuit haar kogelvrije kantoor de telefoon aan om alles onverwijld in orde te maken.

Op dinsdag 22 mei begonnen we aan de eerst etappe van de Intra Coastal Waterway (ICW), een 1000 mijl lange “binnen”waterroute die loopt van Florida, Georgia, South Carolina, North Carolina tot Norfolk in Virginia. Sommige stukken bieden minder bescherming omdat er verschillende “inlets” zijn waardoor je in en uit de oceaan op kunt varen maar het merendeel is varen op plat water zonder golven in prachtige natuur. Het plan is om af en toe een stuk buiten om te varen maar we laten het van de condities van het weer en van de stemming van de bemanning afhangen wanneer dat zal zijn. Er zijn marina’s onderweg en hele mooie ankerplaatsen. We hebben een goed boek die de kaart verdeeld in stukken en een Cockpit Cruising Guide die alle trajecten en stops beschrijft. Dus zo zitten wij de eerste ochtend gewapend met boek, gids, zonnebril, verrekijker, leesbril en een lekker kopje koffie om de beurt een uur aan het roer. Een kind doet de was want je hoeft alleen maar te letten op een bord met een rode driehoek aan bakboord en een bord met een groen vierkant aan stuurboord. En daar moet je hem tussendoor prikken. Wij hebben de plotter (computer met de kaart waar je jezelf op ziet varen) buiten in het zicht dus een oog daarop en een oog op wat er allemaal aan je voorbij trekt!!!!!De meest prachtige mansions van meer dan 20 kamers met gazons tot aan de eigen steigers waar de speedboten aanhangen. Er is alleen NIEMAND thuis, dit zijn de winterbuitenverblijven van de rich en famous en de enige bedrijvigheid die je kunt waarnemen zijn van glazenwassers en tuinlieden. Shame! Tegen de tijd dat je geen zin meer hebt kijk je waar er een geschikte ankerplaats is en droppen maar!! Onderweg veel pelikanen, dolfijnen en manatees, een beschermde soort hele lelijke zeehonden en niet zoveel verkeer. De meeste Amerikanen die net als wij van de Bahama’s komen moeten van hun verzekering voor 1 juni boven Norfolk zijn dus er is niet zoveel verkeer op de ICW af en toe een zeilboot, en vaker een snelle speedboot.

Er zijn 141 bruggen op de ICW waarvan er 77 on demand open gaan. Bij de vaste bruggen is de brughoogte  minimaal 65 feet dus wij kunnen er met onze mast van 63 feet precies onderdoor. Willem heeft speciaal een soort voelspriet in het topje van de mast gemonteerd zodat we bij twijfel eerst het voelsprietje de brug laten raken voordat al onze antennes en windvaan naar de Fillistijnen zijn.

 Na 3 keer prachtig ankeren kwamen we in Titusville en met ons arriveerde ook BERYL!!!, de tweede tropische storm van dit jaar en dus de een meisjesnaam met de tweede letter van het alfabet. We hadden het plan om buiten aan een mooring te liggen maar de wind nam zo toe dat we in de marina zijn gevlucht. Wat een leuke dagen!! Wasmachines en gratis internet!!! dus kon ik weer driftig aan de wordfeud met  mijn vriendinnen. Je kunt dan ook chatten dus volop lol!! Het voordeel van een marina is dat je snel contact hebt met medezeilers aan je steiger. Zoveel buitenlanders zien ze hier niet laat staan Europeanen dus er werd meteen een potluck, samen eten en iedereen iets meenemen, georganiseerd. Wat gezellig en buiten maar waaien!!

 Vanuit hier huurden we een auto en togen, Willem in zijn nog enige nette, niet gebleekte bermuda,  naar het Kennedy Space Center een half uurtje rijden waar we kaartjes kochten met discount voor de 55+, kijk dat is nou wel weer een voordeel haha. Echt de moeite waard!!! We maakten een bustoer, zagen de tentoongestelde Saturnus V raket, beleefden een gesimuleerde lancering in een nagebouwde controlekamer, zagen lanceringsplatforms, het 525ft hoge Assembly Building, en zaten in de The Launch Experience waar je vastgegespt in je stoel de spannende lancering ervaart van de bemanning in een space shuttle. Als toetje in het IMAX theater met een 5 verdieping hoog scherm nog 2 prachtige indrukwekkende 3D films over de ruimte!

En dan weer de natuur in! Soms een zeiltje erbij, meestal moterend door kanalen, rivieren, meren en alsmaar die prachtige huizen. Soms wat verder weg soms vaar je er vlak langs en je blijft je verbazen over de luxe en soms de wansmaak. Memorial Day beleefden we in Dayona Beach, veel vlaggen, saluutschoten en muziek EN een enorme thunderstorm die hier heel vaak voorkomen. De temperatuur ligt vrij hoog zo rond de 34 graden en dat wordt later op de dag afgestraft.

Over het algemeen staan we vroeg op en vertrekken om 7 uur. Prachtig al die zwoele ochtenden. We moeten eigenlijk rekening houden met het tij maar omdat je op een dag altijd een stuk mee en een stuk stroom tegen krijgt laten we dat meestal maar voor wat het is. De meeste motorboten die jou willen inhalen melden zich keurig op de marifoon en vragen toestemming om langs port of starboard te mogen passeren. Ze houden hun snelheid echt in en geven pas weer gas als ze je ruim voorbij zijn om zo min mogelijk golfslag, wake, te veroorzaken. Inmiddels zijn we de Bodyguard, met Dennis en Ank achterop gevaren. We zagen elkaar voor het laatst in Tobago Cays  ongeveer een jaar geleden en dat werd een gezellig weerzien.

Bij St. Augustine, op 29 mei , lag een prachtig mooringfield vlak voor het stadje. Wij houden daar wel van want als het druk is met andere boten, zoals hier, hoef je je niet te bekommeren om je draaicirkel, en dus eventueel andere boten te raken als je ankert. En dat was maar weer goed ook want ’s avonds kwam er een enorme tornado net langs ons heen. Iedereen zat in zijn kuip te kijken hoe het zou aflopen maar we hadden geluk.

Leuk hoor zo’n stadje tussen al die natuur. St. Augustine is de oudste continue bewoonde Europese nederzetting gesticht door een Spanjaard in 1565. Leuke kleine straatjes, met vaak authentiek gerestaureerde huisjes. Heel apart is dat  kleinere plaatsjes GEEN supermarktje is. Je kunt er geen broodje krijgen. Dit is echt Amerika. Je moet een auto hebben want de supers, formaat  kruising AH de luxe en Makro liggen allemaal buiten de stad. Van stadsbussen hebben ze ook niet gehoord dus je moet maar zien hoe je aan je verse spullen komt. Willem stelt zich tegenwoordig strategisch op bij een stoplicht of zo en vraagt dan aan iedereen of ze soms naar de super toe gaan. Heel vaak is het raak en zeker als men ziet dat er bij die langharige zwerver een keurig verzorgd type hoort is het bingo. De mensen zijn dan zo aardig en het O MY GOD is niet van de lucht als ze horen wat we aan het doen zijn en waar we vandaan komen. Je hebt geen idee hoeveel Amerikanen gelieerd zijn met Nederland  door werk of een familielid.

Op 31 mei voeren we naar Fernandina Beach. Overal weer de huizen aan de wal, prachtige tocht met links en rechts knalgroene marsh, moeras zodat het net lijkt alsof je in Friesland vaart maar dan zonder koeien maar wel met dolfijnen, pelikanen, flamingo’s. reeën, witte reigers en als hoogtepunt een echte krokodil!!! Een mooie mooring bij het stadje met als nadeel de stank en het lawaai ven een enorme papierfabriek. Maar zoals een dorpeling zei: “It is our bread and butter!!”. We mochten van de dockmaster van de marina 2 fietsen lenen en fietsten even 7! kilometer met onze ongeoefende benen voor de boodschappen in de ENORME super Piggly Wiggly. Zo’n fiets geeft toch weer een hele andere actieradius dan lopen en we genoten van de Amerikaanse houten huizen met veranda en de wapperende Amerikaanse vlag . Op diezelfde dag voeren we ook nog een stukje de rivier op om door het schattige plaatsje St Marys te strollen. In die marina was veel schade te zien die de storm Beryl had veroorzaakt. Uiteindelijk eindigden we op een fantastische ankerplaats achter Cumberland Island waar we nog wandelden door het oeroude bos vol eiken behangen met Spaans mos, naar het enorme verlaten strand aan de Atlantische kust.

Op weg naar Savannah passeerden we Hells Gate, een hele ondiepe geul waar je volgens de boeken alleen met pal hoog water doorheen moet. Maar onze schipper houdt wel van een avontuurtje, jullie welbekend, dus gingen wij met pal LAAG water het maar eens proberen. Het was opkomend tij dus bij eventueel vastlopen kom je vanzelf wel weer los maar toch!! Alles ging net goed, 10 cm water onder onze (ophaalbare) kiel en ik proefde bij de Columbus toch een lichte teleurstelling dat hij nou weer niet was vastgelopen!!!

Savannah was helemaal top. We lagen aan het towndock van het stadje op 1 meter afstand van het gedoe. We zaten in de toeristentrolly voor de stadrit met een ongelooflijke schreeuwlelijk van chauffeuse Tina, die de hele boel bij elkaar gilde van het lachen, ondertussen stapten ter lering ende vermaak allerlei verklede mensen de bus in om het historisch verhaal wat te visualiseren. Lachen. Savannah is de oudste stad van Georgia en de statige lanen omzoomd door enorme eiken, de 24 lommerijke parkjes geven je echt een idee van de zuidelijke sferen. Aan de waterfront tegenover de boot prachtige pakhuizen voor katoen van weleer. Om onze trouwdag te vieren aten we in de Shrimpfactory en ontmoetten we een Amerikaanse acteur die met zijn vrouw en camper aan het toeren is. Mensen maken makkelijk contact met je. Nog twee mooie musea maar wij zijn verwend!!! Amerikanen worden al helemaal wild van een schilderijtje wat wij niet eens een blik waardig keuren!! Veel te zien vanaf de boot, op het water lijkt het wel Rotterdam, zoveel zulke grote vrachtschepen komen voorbij en op de wal toeristen waaronder een grote Amish familie!

Van Savannah  ga je de grens over naar de volgende staat, South Carolina met als eerste leuke stad Charleston. We arriveerden daar met slecht weer, heel veel bewolking wind en enorme regen. De ankerplaats de eerste nacht was niet zo  bi dus lagen we de volgende nacht lekker aan de lijntjes in de marina en maakten goed gebruik van de voorzieningen zoals gratis wasmachines, gratis uitstekend internet en een courtesy car  die je brengt waar je wezen moet!! We werden afgezet in het historische centrum en reden daar rond in  de hop on hop off toeristen tram Dat doen wij graag!! Zitten en ons laten rondrijden hahah. Je ziet dat het echt een studentenstad is, heel veel leuke kleine winkeltjes, restaurantjes en kroegjes. Enorm gezellig. Daarna naar de fantastische supermarket Haris Teeter waar je ALLES kunt krijgen. Met 1000 plastic tassen bel je dan weer voor de courtesy car, wordt je daar opgehaald en worden de boodschappen keurig aan dek gezet. Kijk dat is fijn!!  

Als we ankeren in bijvoorbeeld de prachtige Price Creek, helemaal in de natuur tussen de groene marsh is het gezellig als je s’nachts het ankerlichtje van de Bodygyard naast je ziet. We varen z’n beetje samen op en borrelen en eten en palaveren regelmatig en hangen aan de marifoon om te kletsen en de laatste nieuwtjes uit te wisselen. We hebben ook nog steeds iedere avond het Nederlandse radionetje maar de spoeling wordt een beetje dun. Alleen de Minor en de Schorpioen, onderweg naar de Azoren, zijn nog binnen ons bereik maar het is heel spannend om hun vorderingen en weersomstandigheden op de oceaan te volgen. Zeker nu er weer een nieuwe tropische storm Chris in dat kwadrant rondwaart is het uitwisselen van wel en wee van weersberichten  heel belangrijk.

In Georgetown bleven we clandestien liggen aan het towndock. Deze steigers zijn bedoeld om korte tijd aan te liggen om het stadje te bezoeken of boodschappen te doen maar aangezien het hoogseizoen van boten voorbij is vond de schipper dat hij best wat langer kon blijven! Uiteindelijk was er niemand die er iets van zei en ik vind het heerlijk om zo de boot af te kunnen stappen (op mijn eigen tijd!!) zonder het heen en weer gesjees met de dinghy. Terwijl Willem de generator repareerde bekeek ik, samen met de Bodyguard, het Kaminski House Museum, begeleid door een obese gids die haar verhaaltje op de automatische piloot afdraaide met na afloop van iedere kamer : “Aaany queeeeestions?”, in dat trage taaltje van de zuidelijke staten. Borrelen, met fried onionrings , zooooo slecht en zoooo lekker, deden we in een volle kroeg Buzz aan de boardwalk. Die boardwalks zijn houten vlonders die de toeristen langs het waterfront leiden, volop restaurantjes en cafeetjes en dus altijd een gezellige bedoening.

Na Georgetown voeren we 2 dagen op de Waccamaw River, het meest fantastische decor wat je je maar kunt wensen, moerassen, eindeloos veel en diepe kreken en dichte bossen. Overhangende enorme eiken, behangen met het Spaanse mos aan weerszijden van het smalle vaarwater, veel vogels en bloemen. Vooral de bomen gaven het idee dat je in een jungle vaart en dat Tarzan( voor mij) of Jane (voor Willem) zo tevoorschijn zouden kunnen springen. We lagen ‘s nachts in een doodstille kreek, met alleen het geluid van een opspringende vis.

Zonder dat je het in de gaten hebt vaar je een andere staat binnen en moet Willem bellen naar de Border Control om dit te melden. We hebben weliswaar een cruisingpermit maar er staat een boete op van 5000 dollar wanneer ze je betrappen in een staat zonder dit gemeld te hebben. Maar vaak weten de border officials zelf niet eens waarover je eigenlijk belt!!! De regels zijn niet helder maar de telefoontikken lopen wel door als jij het hen allemaal moet uitleggen!!!

Inmiddels in North Carolina voeren we langs een van de allermooiste inlets van de ICW. Een inlet is de verbinding met de Atlantische Oceaan, sommige zijn klein en smal en ondiep met alleen kleinere sportvissers, andere zijn breed met jachthavens om de hoek vol met grotere jachten. De Cape Fear Inlet leek wel een aquarel ven de Wadden. Blauwe lucht, blauwe zee, duinen, een enorme zandbank en overal bootjes met recreërende mensen. 15 pelikanen achter elkaar zien vliegen maakt het anders!! De stroom is hier wel van belang, Cape Fear!!, gelukkig hadden wij hem mee maar later in een heel klein smal geultje , de Snows Cut, zeker 4 knopen stroom tegen, geen probleem, het was maar 2 mijl maar zo konden we op ons gemak de badende locals bekijken waaronder ook een doopceremonie in de rivier! De ICW is zo ontzettend afwisselend, iedere dag is zo totaal anders en dit comfortabele varen verveelt ons nog steeds niet.

Met het internet van de dongel konden we live luisteren naar het debacle van Nederland- Portugal. Wat een deceptie zeg! Zelfs wij in den verre waren diep teleurgesteld!! Gelukkig konden we er twee dagen van uitrusten in Wrightville Beach waar de ICW bijna het strand van de Atlantic raakt en waar ik in de enorme golven eindelijk eens echte surfboys zag met fijne tatoos!!! Op de ankerplaats volop klein watersport verkeer, sportvissers, kanoers, waterscooters en voor ons lachwekkende peddelaars. Je huurt een board voor $20 en je gaat, ervaren pedelaars uitgezonderd, met bijna 0 km per uur staand aan het peddelen! Als je er niet afvalt haha.

Af en toe is de ICW fantastisch breed, als een enorm meer, en kun  je urenlang een zeiltje bijzetten. We hebben voortdurend een zonnetent op want in de zon is het veel te warm!! We spreken steeds over zo’n 34 graden. En zo kwamen weer bij iets heel bijzonders, een rechthoekig mooi bassin in Howard Bay, vlak naast het Marine Corps Camp Lejeune, met de hele middag verticaal opstijgende en landende trainende helikopters en vliegtuigen die ook verticaal kunnen opstijgen.

De schipper en zijn slapie zijn earlybirds. Wij zijn altijd vroeg wakker en vinden het geen enkel probleem om om half 7  te gaan varen, het is dan nog stil en koel en met het ochtendgloren over de kreken, meren of rivieren is het altijd prachtig. Meestal leggen we op een dag tussen de 35 en 45 mijl af anders duurt de ICW wel heel erg lang. Willem neemt tijdens het ontbijt de eerste stuurwacht terwijl ik de boel binnen aan kant maak (jaja ook Mien Dobbelsteen is aan boord). Daarna wisselen we elkaar om het uur zo’n beetje af om het aangenaam te houden zodat je ook nog gezellig wat andere dingen kunt doen zoals navigeren,lezen soms internetten of gewoon kijken.

Op 20 juni arriveerden we in Beaufort NC waar weinig ruimte is om te ankeren voor het towndock maar waar de havenmeester van de Marina( $4 per ft dus  $184 ja doei), zelf ooit cruiser geweest ons tussen neus en lippen zachtjes wees op een prachtige vrije privé mooring. Nee, de eigenaar zou vast niet komen en nee, je kreeg geen fine als je daaraan zou gaan liggen. Toen hij mij clandestien ook nog de wifi code van de marina toefluisterde was het helemaal top. Leuke muziek vanaf de boardwalk, ’s avonds koelt het lekker af en daar zit je dan op je privé terras zonder muggen gelukkig!! Beaufort heeft een werkelijk prachtig maritiem museum en omdat ik ook nog wel eens iets anders wil zien dan boten(!) wandelden we uitgebreid door de prachtige straatjes met de gezellige houten huizen en werden daar opgepikt door een alleraardigste dame die ons naar de Piggly Wiggly supermarkt reed. Ook weer geregeld, iedereen is zo aardig. Af en toe komen Dennis en Ank van de Bodyguard bij ons eten. Dennis heeft Willem een aantal keren ontzettend goed geholpen met de generator en de radio en je kunt ze niet blijer maken met kip of echte Angus beef met echte zelf gebakken friet met mayo!!!!

Het laatste stuk van zo’n 180 mijl legden we af in 4 etappes. Af en toe op grote meren echt goed zeilen met een snelheid van 8 knopen, dan weer eindeloze kanalen met bossen waar we overdag lekker kunnen keutelen op onze “motorboot”!!! In Taylor Bay  wordt het nu langzamerhand echt warm, zo’n 38 graden en natuurlijk als aardige afsluiting van zo’n dag een enorm onweer!!!!Ik heb het er niet zo op. Aardedonkere luchten, windstoten, bliksem en donder en enorme regen!! Uit voorzorg leggen we de belangrijke apparatuur zoals pc’s, iridiumtelefoon etc in de oven waar ze het meest beschermd zijn tegen blikseminslag. Je bent als boot met zo’n mast op open water toch erg kwetsbaar en je kunt vaak nergens heen.We horen toch met regelmaat van inslag op andere boten. Maar als het dan weer over is getrokken smaakt de wijn weer voortreffelijk en hebben we met de Bodyguard weer een gezellige avond!

En zo varen we op 25 juni ons laatste, weer prachtig en afwisselend stuk van de ICW met achtereenvolgend een kronkelige North River, een leuk kanaal de North Carolina Cut, met heel veel groen, de uitgestrekte Coinjock Bay, de kronkelige groene North Landing River, het Albemarle and Chesepeake Canal met onze allereerste en allerlaatste sluis!!!en uiteindelijk over de Elisabeth River de bewoonde wereld weer in. Meer bebouwing, meer scheepvaart, sleepbootjes, zeeschepen, oorlogsschepen,uiteindelijk grote en daarna hele grote bruggen tot in Norfolk, het begin van de Chesapeake Bay. We meerden af in het tegenoverliggende Portsmouth aan het gratis towndock  (no overnight berthing!!, maar wij nie weten!) tussen de enorme flats naast een schattig parkje en tegenover het ferrietje naar Norfolk! De lijntjes net vast kwam er over de marifoon een weatheralarm en ja hoor als toetje weer zo’n thunderstorm met windstoten van 52 knopen. Gelukkig vast aan de lijnen en verder is het dan binnen in 40 graden uitzitten. Gelukkig duurt het nooit zo lang en daarna is het heerlijk opgefrist en reed onze buurman John ons na het eten heel schattig met zijn huurauto naar de supermarkt aan de snelweg. Het onweer overleefd maar gelukkig ook de rijstijl van John (75 plus) die met zijn telefoondongel tussen zijn voeten en zijn Ipad op zijn schoot slingerend over de A75 de route probeerde in te toetsen. Je maakt toch wat mee op zo’n dag niet?

In Portsmouth/Norfolk naar de shoppingmall met de heerlijke Barnes and Noble boekenwinkel en nog wat ander leuks. Onze laatste avond van de ICW tocht gingen we naar het Commodore Theater waar we om half zes samen met de Bodyguard een tafeltje kregen met een telefoon. Voor 7 uur moest je per telefoon je dinerbestelling doen die geserveerd werd tijdens de movie!!!! Dus eten met op het scherm Snowwhite  and the Hunter met Charlene Tehroux. Zo leuk!!

Na een maand en 1000 mijl Intra Coastal Waterway, 141 bruggen en 1 sluis, door Biesbosch, Friesland zonder koeien, IJsselmeer, de Wadden en het tropsich regenwoud , kreken, rivieren, meren en kanalen en leuke historische stadjes nemen we afscheid van dit heel bijzondere gebied aan de Oostkust van Amerika en gaan op weg naar een nieuw avontuur in de Chesapeake Bay.

Inmiddels liggen deze snelle vogels alweer in Washington DC,  hebben hier een hittegolf, kregen een tropische storm over zich heen maar meer van dit fraais de volgende keer!

Veel liefs van Martine en Willem