Verslag 16  10 april 2012 Caicos Islands – Bahama’s – Florida 20 mei 2012

Op 10 april vetrokken we, vanuit de Dominicaanse Republiek met de Nora van de Zwitsers Reini en Erika in ons kielzog, de 150 mijl naar de officieel Turks and Caicos Islands. Een prachtige zeilnacht, halve wind, 7 knopen en met de Tros nieuwsshow op de Ipad gaat dat allemaal heel snel! Met een lekker zonnetje vroeg in de ochtend gingen we op zoek naar een niet in gebruik zijnde  Marina aan de westkant van West Caicos. We hadden ervan gehoord en de schipper had alles op Google bekeken dus het zou moeten lukken qua diepgang. Heel voorzichtig met vier ogen op de dieptemeter schoven we tussen de riffen een smal kanaaltje is om in een prachtig verlaten bassin te ankeren. Het bassin behoort aan een gigantisch resort van de Lehmann Brothers maar na het faillissement van de bank ligt het er desolaat, half af en totaal verlaten bij. Wat een geldverspilling maar goed wij lagen er met de Nora fantastisch en gratis.

Na twee nachten en veel borrelen en zingen en kletsen namen we afscheid van Nora die noordwaarts gaan meteen naar de USA en wij blijven in verband met voorspeld slecht weer nog wat langer op de Caicos. De Caicos Islands zijn een groepje eilanden die liggen aan de noord en westkant van een zandbank/atol van 60 mijl in de rondte!!!!!Om van ons bassin naar het  noordelijke eiland Providenciales te varen is er een route OVER de zandbank. Zoiets heb je nog nooit gezien!!! Het is 25 mijl maar maximaal 3m diep en het vergt thoroughly eyeball navigation om je route te kiezen dat wil dus zeggen de schipper aan het roer en Kate Winslet hangend aan de punt om de donkere riffen in het azuur aan te geven. Spannend maar schitterend. We lagen met veel wind 3 dagen in de kleine Caicos marina en leenden een auto om het eiland rond te crossen. Verrassend dat je denkt aan een onontwikkeld eilandje blijkt het ineens een heel luxe ontwikkeld vakantie-eiland voor the rich en famous te zijn. Heel veel resorts en een fantastische supermarkt en een Conch and Rum Shack aan het strand uit een folder.

En dan is er op 18 april goede wind om te vertrekken naar de Bahama’s. Oorspronkelijk wilden we hoppen via Mayaguana, Plana Cays en Crooked Island maar vaak waren dat ankerplaatsen in de volle wind achter een rif zonder enige bescherming dus voeren we in een keer 170 mijl door naar Clarence Town op Long Island. In de kleine marina moesten we alle lijnen uit de bakken tevoorschijn  halen want er stond een enorme swell in het haventje. Leuke mensen, gezellig gekletst en boeken geswopt maar na de schrik van de bill van 100 dollar voor zo’n nacht hadden we beter in de baai voor anker kunnen gaan. Bij het wegvaren in die swell raakten we met de spiegel een paal en bleef het roertje van de Aries windvaan erachter hangen waardoor er iets is afgebroken. We hebben nu geen elektrische stuurautomaat  meer, die heeft al eerder de geest gegeven en  nu ook geen windvaan  stuurinrichting meer dus is het een uurtje op een uurtje af sturen naar ons volgende noordelijk gelegen eilandje Rum Cay. Een beetje lastig binnenvaren tussen de riffen en zeker als de tonnetjes die er moeten liggen en niet zijn!!!! Nou dat was een voorbode van de “uitstekend georganiseerde” Summer Point Marina. Bij de ingang lag notabene de Nederlands Lizzy waar wij langszij moesten want de haveningang was geblokkeerd door een grote witte zandberg, een erfenis nog van de orkaan Irene van vorig jaar. Er was een heeeeel smal geultje over en Willem en Rudi durfden het na inspectie toch aan erdoorheen te varen want de wind zou erg gaan toenemen en buiten blijven liggen was ook geen optie. Geholpen door een bejaarde hippie, Bobby Little die met een glas in zijn hand, de provinciaal in mij dacht eerst nog met limo!!!, relaxed  stond te roepen dat het allemaal all right was. Nou die Bobby, die wij vanaf toen Bobby DO-Little noemden, was dus de eigenaar van het spul en te lui voor woorden. Wie laat er nou zijn haveningang dichtslibben!!!!Enfin spannende tijden maar uiteindelijk lagen we samen met de Lizzy in het schattige kommetje. We moesten hier 3 dagen blijven omdat er een front passeerde maar dat waren supergezellige dagen. We borrelden uitgebreid met Marijke en Rudi van de Lizzy, gingen “uit eten” in het enige restaurant op het eiland, Ocean View, spareribs met chickenwings en gebakken aardappelen met rumcake toe! Er wonen maar 45 mensen op het eiland, we kochten uien in de “grocery” en we maakte ook nog de Parade voor de verkiezingen mee. Het gedoetje in de marina was erg gezellig, er lagen een paar boten want omdat het zo hard gewaaid had was de ingang nu echt dichtgeslibt en kon er niemand meer in of uit. Iedereen hing de hele dag een beetje rond in het idyllische marinarestaurantje, waar goed internet was, en waar de hele dag de deur openstond. Bobby had beloofd de ingang uit te graven maar was steeds in geen velden of wegen te bekennen, dan was hij even harpoenvissen of met zijn vliegtuig iemand ophalen!!! Wat een heerlijk leven heeft die man!! Uiteindelijk hebben we zelf moeten gaan scheppen en heeft een local met zijn motorboot, met twee sterke buitenboord motoren,  de ingang vrij gemaakt zodat we met zijn allen op 24 april konden vertrekken. De Lizzy terug naar Bonaire en wij westwaarts.

Een fikse tocht van 50 mijl aan de wind naar Georgetown op Great Exuma waar EVERYONE STOPS!!!Het wordt ook wel Chickentown genoemd omdat veel mensen die hier aankomen vanuit Florida en naar de Carribean willen dit niet aandurven. Het is in ieder geval het centrum van de boaties in de Bahama’s en wij lagen hier een dikke week ook omdat het weer niet goed was. We pikten een mooring op voor The Chat and Chill, de strandtent waar veel cruisers zitten en borrelen en Sundays pigroast eten. Er is een cruisersradio-netje iedere ochtend met alle wetenswaardigheden, info, dominowedstrijden, dingen die te koop worden aangeboden etc etc. Wij kwamen precies op het juiste moment aan namelijk de highlight of the year in Georgetown: de Famliy Regatta. Een week vol wedstrijden met local boten .Willem kon er geen genoeg van krijgen en racete met de dinghy steeds door het wedstrijdveld, lag iedereen in de weg om toch maar weer mooiere foto’s te maken.  Op de kant natuurlijk volop party en muziek en mooi opgedirkte jeugd. Zonsondergang  wordt aangekondigd op verschillenden schepen door getoeter op de grote conchschelpen. Wij lagen alleen aan de overkant van het stadje en moesten steeds met de dinghy op en neer. Nou op, dat ging nog wel maar omdat het daar erg ondiep is en er heel veel wind staat was de terugtocht altijd een drijfnatte aangelegenheid. Ook al pakten we ons helemaal in in plastic poncho’s we kwamen  toch altijd als verzopen katten terug aan boord.

We zitten nu ook weer op het Nederlandse radionetje. Erg leuk, we kennen iedereen, de Bodyguard in de Bahama’s, de Minor in Florida, de Lizzy in Porto Rico, de SallyLightfoot op Bonaire, de Schorpioen verder in de Bahama’s en het is leuk om iedereen te volgen. De meesten in deze omgeving hebben last van het slechte weer. Het heeft zelfs twee dagen zoooo hard geregend en gewaaid dat we de boot niet zijn af geweest, sterker nog niet eens naar buiten dus dan maar spelletjes doen. Zelfs Chat and Chill was gesloten en dat schijnt nooit te gebeuren!! En dan is het lachen als je de hele dag luistert naar de bijzondere namen en het oeverloos geleuter op de VHF radio:  Sweet Dream, Sweet Dream, this is Straight From the Heart, oh yes hello Janie,this is Penelope, I’am baking a cake now, would you like to come over for drinks later?

Op 2 mei was het slechte weer voorbij en vertrokken we naar Emerald Bay op de Exuma’s. De Exuma’s is een ketting van eilandjes en je kunt aan beide kanten varen. De noordkant, the Sound, is diep, blauw water met golven. De zuidkant, de Exuma Bank side, is beschermd voor de heersende wind en ondiep. Ertussen zijn verschillende doorgangen, The Cuts dus je kunt makkelijk van binnen naar buiten en terug. De eerste 2 dagen voeren we aan de buitenkant  en op 4 mei gingen we via de Galliot Cut naar de binnenkant. Je moet wel goed uitkijken bij die cuts want het stroomt er als een dolle, we vlogen met 9,5 knopen tussen de rotsen en riffen naar binnen en daarna is het ineens doodstil water, zonder golven!!!! Alles knalblauw in veel schakeringen. Aan de binnenkant, bankkant is het heerlijk relaxed varen. De plotter geeft precies aan welke vaarroute je moet nemen naar het volgende eiland. Het is een schitterend vaargebied, overal ankerplaatsjes, niet druk, je kunt hier met gemak totaal geisoleerd weken doorbrengen. Op sommige eilandjes zijn kleine settlements zoals in Blackpoint waar we dan met zo’n 8 bootjes voor anker lagen. In het dorpje was niet veel te krijgen, ik leerde wel vlechten met palmbladeren van de locale mevrouwtjes in de schaduw van de seagrape boom, langs het schooltje gesproken met de juf, en een grappig gesprek met de “retired” die hun eigen zitbank hebben met AAAuitzicht  en de hele dag maar lachen met hun gouden tanden. Er is geen industrie of handel of landbouw en de mailboot komt maar een keer per week. Sommigen hebben in de US gewerkt maar komen allemaal terug naar HUN eiland waar geen criminaliteit is en iedereen elkaar kent. Een zeer relaxte sfeer dus!!!

We varen op met mensen die ook allemaal teruggaan naar de US dus je komt vaak dezelfde bootjes tegen. Iedereen kletst wat met elkaar en dat geeft een vertrouwd gevoel. Bij Staniel Cay ankerden we tussen de rotsen op ondiep water. Er staat wel stroom dus drijven we regelmatig over ons anker heen maar dat geeft geen problemen tot nu toe. Veel gesnorkeld hier waaronder bij dood tij in de grot waar de James Bond Film Thunderball is opgenomen. Je weet niet wat je ziet, wij waren er bijna alleen, even onder een lage ingang door en dan kom je in een grot met bovenin een gat waar de zon invalt!! Honderden gekleurde vissen boven en onder je langs, spectaculair.

We hadden geluk want op zaterdagavond 5 mei was het Mexican Night op de jachtclub en was het volle bak. Veel Amerikanen die op het eiland een tweede huis hebben waren van de partij, eerst om naar een erg befaamde paardenrace te kijken op grote tv schermen en daarna veel muziek en eten en lawaai op zijn mexicaans. Wij zaten heel gezellig aan een tafel met een Duits stel die groupie fan zijn van Sting en hem de hele wereld achterna reizen om zijn concerten te bezoeken! Je maakt toch wat mee he? Dat is een van de leukste dingen, al die verschillenden mensen die je ontmoet met ieder zijn eigen wereld die zo hetzelfde is als die van jezelf en toch weer zo anders.

 Met de dinghy naar het naast gelegen Big Majors Cay waar wilde varkens op het strand lopen. Getver, twee kwamen er meteen aanzwemmen en probeerden in de dinghy te klimmen en Willem maar roepen dat ik moest blijven zitten voor de foto!!!!! Aan de wal meegelift met een golfcar die hier overal rondrijden naar het strand aan de Sound kant. Kilometers wit strand met niemand en waanzinnig mooi uitzicht en kleuren. Allemaal prentbriefkaartenplaatjes en zo moeilijk te vangen in een foto .Nog even langs de locale minisuper waar ik dan reuze blij word van een krop sla, verse eieren, brood, een diepvrieskip, een pakje roomboter en twee paprika’s!!!De mensen zijn allerliefst en altijd bereid tot een praatje en een lach. Heerlijk geborreld bij de jachtclub waar Willem van een  Amerikaan een  mooie moot van zijn trots eigen gevangen grouper aftroggelde!

Je zou bijna denken dat het niet mooier kan worden maar dan kom je bij Wardrick Wells!!!Steeds maar korte stukjes van ongeveer 15 mijl varen op een platte zee, met de genua uit onder de zonnetent. Wat wil een mens nog meer. WW ligt in het Exuma Cays Land and Sea Park en is een beschermd gebied van subtropisch water, koraal riffen en visbroedgebieden. We moesten ons met de marifoon melden om een mooring te reserveren want er zijn maar 20 plaatsen in het park en first- come, first-served, en je mag er nergens ankeren. Een smalle geul waar je achter elkaar ligt en wat aan weerskanten helemaal droogvalt. Wonderschoon!!! Heel veel gesnorkeld in extreem helder water en een trail gewandeld door het natuurgebied met volop vogels naar de noordkant waar je boven op  Boo Boo Hill een houten naamplaat van je boot mag achterlaten. Zo’n park beheren dat kunnen die Amerikanen goed, alles goed georganiseerd , heel basic met natuurlijke materialen. Omdat je steeds met een klein groepje boten vaart maakt iedereen snel contact.  De Miaouss  met Franse  Christophe en Nederlandse Suzanne, met kinderen, kwamen op de borrel en we besluiten samen naar Nassau op te varen. Erg gezellig.

Op weg naar Norman Cay deed de plotter (computer) weer goede diensten. Hij geeft precies aan waar je vaart, je kunt een klein stippellijntje aflezen wat een veilige route met een bepaalde diepgang tussen de riffen aangeeft dus het is meer een kwestie van op je computerscherm kijken dan op je kaart. Wij hebben altijd een kaart erbij voor het grote overzicht. We lagen voor het strand waar verder niets te beleven was dus maar gezellig borrelen op de Miaouss waar we Frans en Nederlands door elkaar zitten te roepen en veel moeten lachen!!

Onze laatste stop op de fantastische Exuma’s was Allans Cay.  Niet ver van Normans Cay, zo’n 10 mijl maar het waaide behoorlijk en een keer vlak bij Allans Cay met veel stroom en golven moet je toch maar proberen de boot in dat kleine openingetje te prikken!!!!  Beetje getrut met ankeren voordat we goed lagen, de wind is ineens naar de zuid gedraaid en de geul is maar smal. Willem steekt altijd graag heeeel veeeel ketting maar dat betekent dat je draaicirkel ook groot wordt. Lig je net goed komt er zo’n Amerikaanse jojo die zijn motorboot veel te dicht bij jou parkeert. Beetje verontwaardigd en veel en opvallend zijn richting uitkijken wil nog wel eens helpen om hem zijn ankertje op te laten halen en ergens anders een plekje te zoeken. De Miaouss kwam naast ons en we gingen naar het strandje om naar de leguanen te gaan kijken die daar met tientallen rondlopen. Dan merk je dat je verwend bent geworden. Dit waren maar veel vieze beesten en we hebben veel grotere en veel mooiere gezien. 2 keer per dag komt hier een enorme toeristenboot uit Nassau. Met hun snelheid 3 uur varen over de bank om onder andere hier naar de leguanen te komen kijken!!

De schipper bracht op advies van een Amerikaan nog een extra anker uit want het stroomt hier in het geultje als een gek. En dat was maar goed ook want ’s morgens heel vroeg om half 7 keerde het tij en kwam er tegelijkertijd een enorm onweer met buien en heeel veeel wind, het zag er erg onheilspellend uit en iedereen zat buiten in zijn kuip te kijken of zijn anker het wel zou houden! Enfin zo als vaker hier was de lucht na 2 uur weer opgeklaard en zijn wij alvast, Miaouss bleef nog een nachtje, 30 mijl op weg gegaan naar Nassau. Heerlijk weer over de bank, platte zee, zon en toen werd het lunchtijd. Lekker een omeletje met een versgebakken toastje, de schipper dommelend achter zijn roer en de kombuismuis vanwege de warmte binnen geinstalleerd aan de tafel met haar bordje en haar boekje. ALLE luiken open voor de frisse lucht toen plots de Flying Swan door de enorme hekgolf van een of andere stoere Amerikaanse sukkel speedboot 3 keer diep de golven indook en het arme muisje 2 kuup  zout water over zich heen kreeg. Omeletje dreef in het klotsende water over de vloer en ALLES was nat!!!! Van de punt tot in de kombuis ALLES zout!!!!Wat een toestand. Het water er zoveel mogelijk uitgeschept en opgedweild maar de schade was alle kussens nat en zout, bak met tijdschriften drijfnat, 2 boeken weg, 2 ipods in een zout bad met desastreuze gevolgen, en een hongerige verzopen kombuiskat met druipnatte haren.

Gelukkig voeren we naar Nassau, de hoofdstad van de Bahama’s, op het eiland New Providence,  waar we afmeerden in de leuke Nassau Yachthaven vlak voor de grote bruggen. Nou daar hadden we een hoge waterrekening want ALLES moest gespoeld met zoet water en gedroogd op de steiger waar het dankzij het prachtige weer aan het eind van de dag allemaal mooi droog was. De bekleding  ziet eruit als nieuw!!!!Dat is dan wel weer een voordeel!

We bleven hier 4 dagen. Zo gezellig in de marina, allemaal gedoe, leuke mensen en de Miaouss naast ons. We ontmoetten voor de tweede keer David en Jenny uit Australie. We zagen ze in de Canarische Eilanden, zij voeren ook mee met de ARC naar ST Lucia en we borrelden een paar keer om elkaars verhalen te horen. Hoe leuk. Alhoewel we tegen alle verwachting in best vaak goed internet hadden op de eilanden in de Bahama’s moeten we hier naar de overkant van de straat om in de coffeecorner van het benzinestation te skypen en te mailen. De zeilers zitten daar met bosjes bij elkaar en alle talen vliegen je om de oren. Nassau is een echte grote haven en al echt meer Amerika. We liepen over de enorme brug om te gaan kijken op Paradise Island, waar zich Atlantis bevindt een enorm waterpretpark in de suikerzoete, kasteelachtige disneysfeer. De zwembaden waren niet om aan te zien met al die dikke Amerikanen, laat staan het enorme casino!!! maar de aquaria waren erg de moeite waard zeker omdat je hier in een walk- through-tunnel alle vissen die we onderweg in een flits voorbij zagen komen nu goed van alle kanten konden bekijken. Mantraroggen, haaien,  enorme groupers, kwallen etc etc. heel erg mooi.

Op 15 mei was het afscheid van de Miaouss, die met mannenbemanning terugvaart naar Europa, en  wij vertokken eerst 35 mijl naar de noordelijk gelegen Berry Islands, nooit van gehoord, waar we ondanks enorm onweer en regen veilig aankwamen op High Cay, waar we voor anker gingen. De dag erop 20 mijl naar een stopje bij Little Sirrup Cay waar 5 keer per week twee cruiseschepen voor anker gaan en hun passagiers uitbraken naar het eilandje wat helemaal is ingericht met ligbedden en glijbanen, voor een heerlijk dagje spelevaren. Zo leuk om daar voor anker te liggen en de hele dag mensen voorbij ziet zeilen, kanoen, waterscooteren etc. En ….. om 5 uur als de laatste mensen zijn opgehaald door het ferrietje is het doodstil en hebben wij een fantastische avond achter ons anker.

Met miezerig weer zeilden, motorden we 30 mijl naar ons allerlaatste eiland van de Bahama’s, Grand Bahama. Medezeilers kozen voor de haven Lucyana maar wij vonden 2,40 dollar per foot, 130 dollar per nacht voor ons te duur dus kozen voor de kleinere Ocean Reef Marina en zie…. Wat een schot in de roos. Klein maar fijn in een oase van groen met heel veel vogels. 1 dollar per foot, zwembad, timesharing appartementen dus gezellig wat mensen, een Belgische eigenaar Cor! die ons de volgende ochtend allerliefst eigenhandig naar de grote supermarkt bracht! Leuk om zo meteen iets van het eiland te zien en we waren blij verrast. In tegenstelling tot het slordige en armoedigere Nassau is Grand Bahama prachtig verzorgd, mooie wegen, veel groen en schitterende huizen en parken. Dit heeft veel meer de allure van een hoofdstad. Cor vertelde onder andere dat sinds de Bahama’s onafhankelijk zijn van Engeland de investeerders zich terugtrokken wat misschien wel de redding van het eiland is geweest. Het is er heel rustig en niet dat schreeuwerige Amerikaanse. We bleven hier lekker een dagje en ik hees Willem in de mast voor wat noodzakelijke controles. Allemachtig wat een zware klus voor beiden maar daarna gingen de technicus en juffrouw spierbal lekker samen zwemmen en daar knap je van op. Veel timeshareders zijn oudere mensen en de een na de ander kwam bij ons kletsen over onze boot en onze reis en over hun eigen leven in de States, echt schattig. De armspieren komen wel aan bod aan boord maar om de beenspieren in conditie te houden op de leenfietsen van de marina naar de douane in het naast gelegen Lucyana. Blij dat we daar niet lagen in zo’n moderne, ongezellige marina met alleen maar supergrote motorboten. Wel nog even een leuke beachtent meegepakt.

Dan echt de ALLERLAATSTE stop in de Bahama’s en meteen een die we niet snel zullen vergeten. We voeren langs de westkant van Great Bahama, weer met erg dreigende onweersluchten, bliksem en donder en regen en zelfs een tornadoslurf boven het land, naar West End, de laatste kleine marina die door velen als uitvalsbasis wordt gebruikt voor de oversteek naar Florida. Nou dan weet je het wel, maar liefst 3 dollar per foot, plus verplicht water en elektra of je het nou nodig hebt of niet. 170 dollar!!!! Kortom zonde van het geld want je slaapt er alleen maar. Nee de schipper had een beter idee…. Ankeren net voor de marina in een klein geultje vlak voor de zandbank precies diep genoeg voor ons. OK. We lazen wel in de pilot, poor holding en very strong current maar dat moet toch kunnen…….Nou dat kan ook wel maar dan kun je niet slapen hahaha want dan moet je de hele nacht opblijven om je anker te checken, te luisteren naar de donder en de bliksem en je extra anker heen en terug te brengen met opkomend en afgaand tij!!!!! In ieder geval hebben we prachtige foto’s gemaakt van onze laatste Bahama zonsondergang en werd het toch weer gewoon ochtend.

Op zondag 20 mei om 7 uur vertrokken voor de 60 mijl naar Florida. Zoals jullie begrijpen zijn we ook daar weer veilig aangekomen en is het BYE BYE BAHAMA’S en USA here we come!!!!

Tot de  volgende keer, Willem en Martine